صاحب نظران بر این باورند که آموزش وپرورش مهم ترین عاملی است که بر جامعه تأثیر می گذارد، آن را هدایت می کند و درعین حال از تغییر و تحولات جهانی متأثر می شود. بر این اساس، ضروری است که برنامه های آموزش وپرورش به موازات این تحولات و با توجه به الزامات جامعه سازمان دهی شوند. بنابراین لازم است از رهگذر ایجاد تحول و تعالی در برنامه های درسی، نسل تحت تربیت توانمند شود. یکی از عمده ترین وظایف نظام های آموزشی، تجهیز دانش آموزان به دانش روز با استفاده از روش های مناسب و مؤثر تدریس است. بنابراین تدریس یکی از عناصر اصلی فرآیند آموزش وپرورش است که در کارآیی نظام آموزشی، نقشی مؤثر ایفا می کند. با این حال تدریس در بیشتر مدارس به معنای انتقال معلومات از ذهن معلم به شاگرد است. در این حالت به تدریج ذهن دانش آموز از مطالبی انباشته می شود که با فکر و نیاز او متناسب نیست و باعث می شود آنچه را آموخته است طوطی وار تکرار کند.