این خصوصیات کمترین و حداقل خصوصیات یك کودک معمولی و متعادل است.
کودکی که این خصوصیات را داشته باشد ، نرمال است نه یك کودک نابغه یا استثنایی
. در واقع کودک این گونه به دنیا می آید .
گروهی از ما این خصوصیات را در دسترس نمی بینیم و حسرتش را می خوریم .
نگاه حسرت در جامعه ما خیلی زیاد و سنگین است ، یعنی می گوییم این که خوب
خیلی بچه خوبیه ولی بچه من که نمیشه ! محاله ! کاشکی میشد !
حسرت یك نگاه خیلی مخرب و بیرون از خود است (من که نه ، ما که امکانش رو
نداریم ، بچه های دیگران دارند ! ) در کل مقایسه از حسرت میاد ، حسادت از حسرت
میاد .حسرت نگاه مخربی است . نگاه حسرت نگاه منفی است.
اگر قرار باشه همه آدمهای دنیا این خصوصیات حداقلی شان باشه آن دنیا بهشت
میشه ! یعنی این حداقل دنیاست ، حداقل آدمها ، حداقل زندگی و از اینجا تازه شروع
میشه . اما نگاه حسرت این مسأله را نمی بیند . حسرت نگاه ندرت است . نگاه کمبود
است . میگه امکان نداره در دنیا آدمها اینطوری باشن و همون نگاهی است که میگه
من نمیتونم همه چیز رو داشته باشم.

نویسنده: دکتر نعمت منصوری – فاطمه محمدی