در حوزه رفتاری، تنوع بیشتری از علائم وجود دارد. کودکان مضطرب یا تحت استرس، ممکن است بیش‌فعال یا بی‌قرار باشند، یا برعکس، آرام و گوشه‌گیر شوند. تغییرات قابل توجه در تمرکز و توجه، از دیگر علائم شایع است. این تغییرات در عملکرد تحصیلی، بازی، و تعاملات اجتماعی، می‌تواند به عنوان نشانه‌های استرس و بدخلقی بروز پیدا کند. افزایش رفتارهای مخرب، مانند پرخاشگری، لجبازی، یا رفتارهای خودآزارانه، در برخی کودکان، به عنوان واکنش به استرس و بدخلقی بروز می‌یابد. کودکان تحت استرس، ممکن است احساس بی‌قراری، اضطراب، یا ترس داشته باشند که از طریق رفتارهای پرخاشگرانه، یا گریه کردن و عصبانیت های ناگهانی خود را نشان می‌دهند. علاوه بر این، رفتارهای تکراری، مانند لیسیدن، جویدن، یا کوبیدن مداوم، نیز ممکن است به عنوان نشانه‌ای از استرس مزمن در نظر گرفته شود.

اهمیت توجه به علائم فیزیکی و رفتاری، در تمایز بین واکنش‌های گذرا و مشکلات عمیق‌تر، غیرقابل انکار است. توجه به الگوی رفتاری، شدت، و دوام این علائم، و بررسی عوامل محرک و ویژگی‌های فردی کودک، در کنار بررسی ساختار خانواده و روابط میان فردی، در تشخیص و مداخله به موقع و موثر است.

نقش محیط در شکل‌گیری اضطراب و کج‌خلقی کودکان: بازتابی از تعاملات پیچیده

تأثیر عوامل محیطی بر بروز استرس و بدخلقی در کودکان، موضوعی حیاتی در روان‌شناسی بالینی است. کودکان، به مثابه موجوداتی در حال رشد، به شدت تحت تأثیر محیطی قرار دارند که در آن زندگی می‌کنند. این محیط، که شامل خانواده، مدرسه، و دوستان می‌شود، نقش اساسی در شکل‌گیری شخصیت، خلق، و سطح تحمل استرس آنها ایفا می‌کند.