علائم این اختلال در سه سال اول زندگی بروز می کند. علت اصلی اختلال ناشناخته است و در پسران شایع تر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارتهای ارتباطی تأثیر می گذارد. معضل بزرگ افراد مبتلابه اوتیسم در ایجاد روابط اجتماعی و فعالیتهای مرتبط به آن است. بدیهی است که این مشکل ایجاد ارتباط با دنیای اطراف آنها را دچار مشکلات عمیقی می کند که این امر گاها موجب رفتارهای خصمانه و پرخاشگرانه می شود. وجود عکس العمل های عجیب نسبت به احساس خود و وجود حرکات تکراری در این دسته از بیماران معمول است. مهم ترین تأثیر منفی بیماری اوتیسم ایجاد اختلالات ارتباطی است. تقریبا نیمی از کودکان مبتلا به اوتیسم قادر به بیان نیازها و خواسته های خود به کمک زبان نمی باشند. به طور کلی ضمیر متکلم وحده ” من ” برای این کودکان کاربردی ندارد. بیان مجدد گفته های اطرافیان نیز یکی دیگر از این اختلالات است. این کلمه از اصطلاح یونانی Autos و به معنی خود ریشه گرفته است. در سال ۱۹۴۳ دکتر کانر این اختلال را شناسایی نمود و آن را ” اوتیسم زودرس دوران کودکی” نامید. در زبان فارسی، اوتیسم را (درخودماندگی) ترجمه کرده اند. این اختلال، یک عارضه رشدی پیچیده است و بر تمامی ویژگیهای رشدی کودک اثر می گذارد. چهار ویژگی اصلی رفتاری این کودکان عبارت اند ازندرخودماندگی یا عدم توانایی در برقراری ارتباط دوجانبه با دیگران از اوایل زندگی کودک اوتیستیک ظاهری طبیعی دارد. گاه بسیار شلوغ و فعال است و گاه ساکت. رفتارهایی چون عدم اشتیاق به بغل شدن و عدم توجه به وقایع اطراف، از ویژگی های این کودکان است.